Spółka zajmująca się dystrybucją nowych i regenerowanych części zamiennych, zawierała ze swoimi klientami umowę na dostawę w określonych terminach zużytych części zamiennych - chodzi o nabywców części zamiennych. Tytułem zabezpieczenia realizacji umowy - faktycznego dostarczenia jej zużytych części zamiennych, spółka żądała od swoich kontrahentów wpłaty kaucji.
Samo uiszczenie kaucji nie stanowiło zapłaty w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT stanowiącej podstawę opodatkowania. Miało to miejsce w sytuacji braku dostarczenia spółce przez jej kontrahenta odpowiedniej ilości zużytych części zamiennych - wówczas otrzymana kaucja przepadała na jej rzecz w proporcjonalnej kwocie. Tym samym dopiero tę część otrzymanej przez spółkę kaucji, która rozliczona w późniejszym okresie podlegała przepadkowi, należało traktować jako wynagrodzenie za dokonaną dostawę, stanowiące podstawę opodatkowania.
