Błędu w sentencji decyzji nie można poprawić w drodze postanowienia

  Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 24 maja 2012 roku, sygn. akt I SA/Rz 230/12.

Sytuacja podatnika

Skarżącym w sprawie był podatnik, który sprowadził z zagranicy samochód osobowy. Organ podatkowy I instancji stwierdził, iż nabyty wewnątrzwspólnotowo przez Spółkę samochód marki Suzuki Jimny jest pojazdem przeznaczonym zasadniczo do przewozu osób i podlega on opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. W związku z powyższym, organ I instancji decyzją określił zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym z tytułu nabycia powyższego pojazdu. Organ odwoławczy uznał za prawidłowe stanowisko organu I instancji.

Na rozstrzygnięcie organu odwoławczego Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, zarzucając, że w zaskarżonej decyzji organ podatkowy bezzasadnie naliczył kwotę zobowiązania podatkowego biorąc za podstawę średnią wartość rynkową pojazdu, podczas gdy faktura zakupu i zdjęcia przedmiotowego pojazdu w stanie uszkodzonym były dowodami świadczącymi o jego niskiej cenie. Ponadto, według belgijskich dokumentów, przedmiotowy pojazd był samochodem ciężarowym, również w dowodzie rejestracyjnym widniał wpis, że był to pojazd ciężarowy. Zdaniem skarżącej, kompleksowa budowa samochodu świadczy o tym, że jest to pojazd ciężarowy.

W niniejszej sprawie organ I instancji postanowieniem sprostował oczywistą omyłkę zawartą w sentencji decyzji poprzez wskazanie prawidłowej kwoty zobowiązania podatkowego, wynikającej z wyliczenia dokonanego na stronie 10 uzasadnienia. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podano art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej.

Uzasadnienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

WSA w Rzeszowie uznał, że skarga jest uzasadniona, jednakże z innych przyczyn niż w niej podniesione. Dokonując kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd stwierdził naruszenie przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym konieczność wyeliminowania tej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji z obrotu prawnego. Organ podatkowy błędnie określił wysokość zobowiązania podatkowego. W sentencji decyzji pomylił się o kilkanaście złotych. Prawidłowe wyliczenie było w uzasadnieniu. Organ podatkowy, powołał się na art.215 §1 Ordynacji podatkowej i uznał, że błąd w wyliczeniu był oczywistą omyłką, którą można sprostować bez wydawania kolejnej decyzji.

W ocenie Sądu, podanie w sentencji decyzji niewłaściwej wysokości zobowiązania podatkowego jest wadą decyzji, która nie ma cechy oczywistości. Określenie w decyzji kwoty zobowiązania podatkowego jest bowiem istotnym elementem decyzji, rozstrzygnięciem merytorycznym. Rozstrzygnięcia co do istoty sprawy powinny zaś zapadać w formie decyzji. Dlatego, zdaniem Sądu, sprostowanie na podstawie art.215 §1 Ordynacji podatkowej określonej w decyzji organu I instancji kwoty zobowiązania podatkowego było niedopuszczalne, doprowadziło bowiem do merytorycznej zmiany prostowanego rozstrzygnięcia. Niedopuszczalność zmiany wysokości zobowiązania podatkowego w formie postanowienia, a co za tym idzie bezskuteczność postanowień wydanych w trybie art.215 §1 Ordynacji podatkowej oznacza, że decyzja organu I instancji zawierała rozbieżności pomiędzy rozstrzygnięciem, a uzasadnieniem. Usunięcie tych rozbieżności mogło nastąpić wyłącznie w drodze decyzji.

Sąd wskazał, że błędem rachunkowym, który można sprostować w trybie art.215 §1 Ordynacji podatkowej, jest omyłka w działaniu matematycznym, które zostało włączone do decyzji jako jego część składowa. Sąd wyjaśnił, że za oczywistą omyłkę należy rozumieć taki błąd słowny, który nie budzi najmniejszej wątpliwości. Do oczywistych omyłek zalicza się przykładowo błędy pisarskie, komputerowe. Zdaniem WSA błędne wyliczenie podane w sentencji decyzji nie ma jednak charakteru oczywistej omyłki.

Podstawa prawna: art.215 §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa.