0
873
Uzyskanie postanowienia o nieściągalności zasądzonej wierzytelności, uprawnia podatnika do uznania wszystkich wierzytelności od tego samego dłużnika za nieściągalne i zaliczenia łącznej kwoty wierzytelności do KUP, kiedy powodem nieściągalności jest brak majątku.
Wynika to z interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 stycznia 2011 oku (nr IPPB3/423-729/10-4/JB).
Sytuacja Podatnika
Spółka świadczy usługi w zakresie ubezpieczeń transakcji gospodarczych. Część jej klientów opłaca polisy w ratach i zdarza się, że Spółka nie otrzymuje pełnej zapłaty za polisę. Po wyczerpaniu wszelkich wewnętrznych działań windykacyjnych Spółka wnosi przeciwko dłużnikowi pozew do sądu o zapłatę. Powództwo opiewa na kwotę na dzień jego złożenia. Niejednokrotnie egzekucja okazuje się bezskuteczna ze względu na brak jakiegokolwiek majątku dłużnika. Komornik wydaje stosowne postanowienie potwierdzające bezskuteczność egzekucji. W momencie gdy zostaje wydane postanowienie o nieściągalności, o którym mowa w art. 16 ust 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niekiedy okazuje się jednak, że kwota wierzytelności jaką Spółka posiada wobec dłużnika jest wyższa od kwoty uprzednio zasądzonej.
W ocenie Spółki, pełna wartość wierzytelności może zostać zaliczona do kosztów podatkowych. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że nie jest konieczne odrębne dokumentowanie każdej z wierzytelności tego samego dłużnika odrębnymi dokumentami, jeśli z posiadanych dokumentów (postanowienie organu egzekucyjnego lub sądu) wynika jasno, że majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie nawet jednej z dochodzonych wierzytelności o najniższej wartości, czy też kosztów postępowania. Konsekwentnie zdaniem Spółki, przy tożsamości dłużnika wszelkie wierzytelności, a więc i te powstałe po dniu złożenia pozwu o nakaz zapłaty, można uznać za nieściągalne. Wynika to z zasad logicznego rozumowania, rządzących procesem wykładni przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Skoro bowiem nieściągalność wierzytelności mniejszej wartości została udokumentowana stosownym dokumentem, z którego wynika brak majątku, tożsame rozstrzygnięcie zostanie wydane wobec pozostałych wierzytelności.
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
• Czy w przypadku uzyskania postanowienia o nieściągalności wierzytelności opatrzonej nakazem zapłaty, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego uznanego przez Spółkę jako odpowiadający stanowi faktycznemu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zarówno wierzytelność w stosunku do której uzyskano nakaz zapłaty jak i tę wierzytelność, której nakaz nie obejmuje, gdyż, albo powództwo o wydanie nakazu zapłaty prezentowało zaniżoną (w stosunku do stanu faktycznego) wartość wierzytelności głównej (wartość przedmiotu sporu), albo w chwili jego składania, pozostałe wierzytelności nie były jeszcze wymagalne...
• Czy w przypadku uzyskania postanowienia o nieściągalności wierzytelności opatrzonej nakazem zapłaty, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, uznanego przez Spółkę jako odpowiadający stanowi faktycznemu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów również wierzytelność w stosunku do której uzyskano nakaz zapłaty, ale której zaniżono kwotę, kierując na drogę postępowania egzekucyjnego...
Decyzja Izby Skarbowej
„W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznaje się za prawidłowe. Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy”.
