0
937
Przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby ustawy podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa”, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, w tym z zastosowaniem definicji powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych zawartej w ustawie o ochronie praw lokatorów.
Stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 26 lutego 201 roku nr IPPP1/443-1401/14-2/AS.
Sytuacja Podatnika
O wydanie indywidualnej interpretacji do organu podatkowego zwróciła się Spółka, która realizuje inwestycje w postaci budowy budynków mieszkalnych wielorodzinnych, klasyfikowanych w dziale 11 PKOB, a następnie oferuje sprzedaż poszczególnych lokali mieszkalnych znajdujących się w przedmiotowych budynkach. Każdy z lokali będących przedmiotem sprzedaży stanowi samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu przepisu art. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.
Jednocześnie Spółka wskazała, że w jej ocenie najbardziej precyzyjną, a tym samym najwłaściwszą definicją pojęcia „powierzchnia użytkowa” dla celów obliczenia powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych jest definicja zawarta w ustawie o ochronie praw lokatorów. Definicja wskazana w tym akcie prawnym określa sposób kalkulacji powierzchni użytkowej lokalu, co też odpowiada charakterowi nieruchomości dostarczanych przez Spółkę.
Wątpliwości Spółki dotyczą metody obliczania powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych, o której mowa w art. 41 ust. 12b pkt 2 oraz 12c ustawy o VAT.
Odpowiedź Dyrektora Izby Skarbowej
Dokonując analizy opisu sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem Spółki, iż przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, w tym z zastosowaniem definicji powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych zawartej w ustawie o ochronie praw lokatorów.
Jednocześnie organ podatkowy nie zgodził się z twierdzeniem, że obliczenia powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych należy dokonywać inną metodą na potrzeby obliczenia podatku od towarów i usług, a inną metodą na potrzeby prowadzonej działalności, tj. dla celów poinformowania nabywcy nieruchomości o dokładnej powierzchni danego lokalu oraz sporządzania umowy deweloperskiej. Ponadto organ podatkowy wskazał, że jeżeli w ocenie Spółki najbardziej racjonalną metodą obliczania powierzchni użytkowej jest definicja zawarta w ustawie o ochronie praw lokatorów, konsekwentnie powinno wynikać to z posiadanej dokumentacji, a dotyczącej sprzedawanych lokali.
Natomiast w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania to na Spółce ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku VAT innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%. Spółka obowiązana jest wykazać, że świadczone usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje. Zatem wielkości powierzchni użytkowej określane przez Spółkę na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług, muszą wynikać ze stosownej dokumentacji podatnika w tym zakresie, między innymi z kserokopii dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego, przydziału ze spółdzielni.
Podstawa prawna: art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.
