0
1134
Przepis art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a i b ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim nakazuje rozpoznanie obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług transportowych, spedycyjnych i przeładunkowych przy braku wcześniejszej płatności 30. dnia od dnia wykonania usługi, bez względu na to czy i kiedy została wystawiona faktura, jest niezgodny z prawem Wspólnotowym.
Wynika to z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygnaturze I FSK 873/10 z 4 listopada 2011 roku.
Sytuacja podatnika
Omawiany wyrok NSA został wydany w efekcie sporu o interpretację przepisu art.19 ust.13 pkt 2 lit.a i b ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług transportowych, spedycyjnych i przeładunkowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług.
Po przeprowadzonej kontroli organ podatkowy stwierdził niewłaściwe zastosowanie przez spółkę cytowanego powyżej przepisu, poprzez rozpoznanie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług transportowych, spedycyjnych i przeładunkowych w dniu wystawienia faktur. Spółka nie zgodziła się z decyzją organu podatkowego, podnosząc, że termin ,,nie później niż do 30 dnia” stanowi wyznaczenie przedziału czasowego i nie jest wskazaniem konkretnego dnia. Ustawodawca nie użył zwrotu ,,w 30 dniu”. Zdaniem spółki, zgodnie z literalnym brzmieniem spornego przepisu, podatnik nie musi ,,czekać” z rozpoznaniem obowiązku podatkowego do końca 30 dniowego terminu; może tego dokonać w dowolnym czasie pomiędzy 1 a 30 dniem od dnia wykonania usługi.
Decyzja organu podatkowego była kolejno utrzymywana w mocy przez decyzję organu odwoławczego oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, a w rezultacie złożona została skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który uchylił wyrok sądu pierwszej instancji.
Uzasadnienie Naczelnego Sądu Administracyjnego
W uzasadnieniu wydanego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę na to, że przepis prawa krajowego o którym mowa w niniejszej sprawie budzi wątpliwości, co do jego zgodności z ww. art. 66 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym w drodze odstępstwa od art. 63, 64 i 65, państwa członkowskie mogą postanowić, że VAT staje się wymagalny dla określonych transakcji lub dla określonych kategorii podatników w jednym z następujących terminów:
a) nie później niż z datą wystawienia faktury;
b) nie później niż w momencie otrzymania zapłaty;
c) jeżeli faktura nie została wystawiona lub została wystawiona z opóźnieniem, w określonym terminie od daty zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego.
O ile zatem ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego na chwilę otrzymania zapłaty jest zgodne z zakresem uprawnienia zawartego w art. 66 lit. b Dyrektywy 112 o tyle o takiej zgodności, zdaniem NSA, nie można powiedzieć w odniesieniu do ustalenia obowiązku podatkowego na czas: ,,nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usługi”. Bowiem art. 66 lit. c omawianej Dyrektywy możliwość wprowadzenia do ustalenia czasu powstania obowiązku podatkowego jakiegoś określonego terminu uzależnia od faktu nie wystawienia faktury, bądź wystawienia jej z opóźnieniem, od daty zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego.
W świetle powyższego, skład orzekający doszedł do wniosku, że art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a i b ustawy o VAT nieprawidłowo implementuje do krajowego porządku prawnego przepisy Dyrektywy 112. Ustalenie dotyczące 30 dnia od dnia wykonania usługi (w braku płatności), bez względu na to czy i kiedy została wystawiona faktura - wykracza poza ramy stworzone przez Dyrektywę.
Podstawa prawna: art.19 ust.13 pkt 2 lit.a i lit.b ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku
od towarów i usług.
