0
966
Podatnicy coraz częściej wchodzą w spór z organami podatkowymi w zakresie przepisów podatku od towarów i usług, a szczególnie ich niezgodności z prawem europejskim. Spór ten niekiedy kończy się przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W niniejszym artykule zaprezentujemy Państwu najciekawsze orzeczenia TSUE zmieniające stanowisko organów podatkowych. Zaprezentujemy Państwu także wyroki TSUE dotyczące przepisów, które zostały przez polskiego ustawodawcę uchylone bądź zmienione z uwagi na fakt, iż są one argumentem do skorygowania złożonych deklaracji.
W powołanym wyroku rozstrzygnięto spór, czy faktura wystawiona przez podmiot niezarejestrowany jako podatnik VAT daje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W ocenie Trybunału podatek wykazany w tego typu fakturze może zostać odliczony.
Organy podatkowe odmówiły podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez jednego z kontrahentów, przyjmując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 88 ust.3a pkt 1 lit.a ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług. W tym miejscu chcielibyśmy przypomnieć, iż przepis ten stanowił, iż „nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących”. Z dniem 1 lipca 2011 roku na mocy ustawy z dnia 9 czerwca 2011 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym przepis ten został zmieniony i otrzymał brzmienie „wystawionymi przez podmiot nieistniejący”.
W omawianym przypadku organ podatkowy uznał, iż kontrahent nie dokonał rejestracji dla potrzeb VAT oraz nie odprowadzał podatku wykazanego w wystawianych fakturach, natomiast nie zakwestionowano przy tym faktu wykonania usług. WSA w Łodzi oddalił skargę podatnika. Rozpatrujący sprawę NSA zwrócił się do TSUE z pytaniem, czy zasady systemu VAT, w szczególności art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy nie sprzeciwiają się ustawodawstwu państwa członkowskiego, zgodnie z którym podatnik nie nabywa prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez podmiot niezarejestrowany w ewidencji podatników VAT. TUES zwrócił uwagę, iż w rozpatrywanej sprawie fakt wykonania usług na rzecz podatnika nie był kwestionowany, a otrzymana przez niego faktura zawierała wszystkie wymagane przepisami elementy formalne. W ocenie TSUE uchybienie obowiązkowi rejestracji przez jednego podatnika nie może podważać przysługującego innemu podatnikowi prawa do odliczenia. Art. 22 ust. 1 VI Dyrektywy, który odnosi się do kwestii rejestracji, nie upoważnia bowiem państw członkowskich, w razie braku zgłoszenia, do odroczenia lub też pozbawienia wykonania prawa do odliczenia do momentu rzeczywistego rozpoczęcia zwykłego wykonywania czynności opodatkowanych przez wystawcę faktury. Trybunał stwierdził także, iż ograniczenie prawa do odliczenia określone w art. 88 ust. 3a pkt 1 lit.a ustawy o VAT wykracza poza zakres ograniczeń dopuszczalnych na mocy art.17 ust. 6 VI Dyrektywy, tj. ograniczeń stosowanych na mocy obowiązywania tzw. klauzuli stałości. Powyższy przepis Dyrektywy nie zezwala bowiem na utrzymywanie ograniczeń o charakterze ogólnym, w sposób generalny wyłączających prawo do odliczenia – taki charakter ma natomiast ograniczenie przewidziane w art. 88 ust. 3a pkt 1 lit.a
Z zaprezentowanego orzeczenia TSUE wynika, że:
Artykuł 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 lit. b) VI Dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego z tytułu nabycia usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej, w sytuacji gdy odnośne faktury zawierają wszystkie informacje wymagane przez wskazany art. 22 ust. 3 lit. b), a w szczególności zawierają informacje niezbędne do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła te faktury, oraz rodzaju wykonanych usług.
Artykuł 17 ust. 6 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku.
Wyrok ten jest bardzo korzystny dla podatników z uwagi na fakt, iż TSUE potwierdził, że brak rejestracji kontrahenta dla potrzeb VAT, w przypadku braku wątpliwości co do faktycznego wykonania usługi lub dostawy towaru, nie może stanowić podstawy do ograniczenia prawa do odliczenia VAT naliczonego. TSUE uznał, iż ograniczenie to jest sprzeczne z przepisami wspólnotowymi. Zatem powołany przepis nie może stanowić podstawy do ograniczania prawa do odliczenia w sytuacji, gdy jedyną przyczyną jego zastosowania jest brak rejestracji wystawcy faktury dla potrzeb VAT, a podatnicy, którzy w przeszłości zostali pozbawieni prawa do odliczenia podatku naliczonego z uwagi na brak rejestracji ich kontrahentów, są uprawnieni do skorygowania rozliczenia.
W powołanym wyroku TSUE zakwestionował zgodność z prawem wspólnotowym określonego w art.88 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT ograniczenia prawa do odliczenia VAT naliczonego, związanego z importem usług z rajów podatkowych. W tym miejscu chcielibyśmy zwrócić uwagę, iż przepis ten został przez ustawodawcę uchylony z dniem 1 kwietnia 2011 roku na mocy ustawy z dnia 18.03.2011 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach.
Podatnik zwrócił się do organów podatkowych z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Podatnik wskazał, że nabywa usługi od podmiotu mającego siedzibę w państwie uznawanym za raj podatkowy i zapytał, czy w związku z importem tych usług przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego. Organy podatkowe uznały, iż biorąc pod uwagę art.88 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik w takim przypadku nie ma prawa do odliczenia podatku. Stanowisko organów podzielił WSA w Gliwicach. Natomiast NSA zwrócił się do TSUE z pytaniem prejudycjalnym w zakresie zgodności powołanego art.88 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT z przepisami prawa wspólnotowego. ETS wskazał, że uprawnienie przyznane państwom członkowskim w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy nie stanowi nieograniczonego uprawnienia do wyłączenia prawa do odliczenia VAT naliczonego w zakresie wszystkich towarów i usług lub niemalże ich całości i podważenia w ten sposób istoty prawa do odliczenia. Nie obejmuje ono bowiem ogólnych wyłączeń i nie zwalnia państw członkowskich z dostatecznego określenia towarów i usług, dla których prawo do odliczenia jest wyłączone. W ocenie TSUE regulacja art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, która w sposób ogólny wyłącza prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług z rajów podatkowych, wykracza poza to co jest dozwolone na podstawie art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.
Z zaprezentowanego orzeczenia TSUE wynika, że:
Artykuł 17 ust. 6 VI Dyrektywy, którego treść została zasadniczo przejęta przez art. 176 dyrektywy 2006/112/WE, należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie zezwala na utrzymanie w mocy przepisów krajowych – mających zastosowanie w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy w danym państwie członkowskim – które w sposób ogólny wyłączają uprawnienie do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego w przypadku nabycia importu usług, w związku z którymi zapłata należności jest dokonywana bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego siedzibę na obszarze jednego z krajów lub terytoriów określonych w tych przepisach jako „raje podatkowe”.
W związku z omawianym wyrokiem TSUE podatnicy uzyskali uprawnienie do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z importu usług z kraju uznawanego za raj podatkowy. Natomiast podatnicy, którzy nie odliczyli podatku z uwagi na art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT mogą powołać się na omawiany wyrok i postarać się o odzyskanie nieodliczonego podatku.
W powołanym wyroku TSUE uznał że przepisy polskiej ustawy o VAT, w stanie prawnym obowiązującym w 2010 roku niezasadnie zwalniały od podatku wszystkie usługi edukacyjne w sposób ogólny, niezależnie od celu realizowanego przez podmioty świadczące te usługi. Ponadto Trybunał uznał, że z dyrektywy VAT wynika, że tylko transakcje objęte podatkiem VAT mogą przyznać prawo do odliczenia podatku. W tym miejscu chcielibyśmy zwrócić uwagę, iż nowelizacja przepisów wprowadzona z początkiem 2011 roku określa warunki dla zwolnienia od VAT usług szkoleniowych, zatem obecnie obowiązujący zakres zwolnienia jest, co do zasady, zgodny z prawem unijnym.
W sprawie będącej przedmiotem sporu podatnik organizuje specjalistyczne szkolenia i konferencje w różnych obszarach edukacji i kształcenia, takich jak podatki, rachunkowość, finanse, a także w obszarach związanych z organizacją i zarządzaniem przedsiębiorstwami, w tym rozwoju zawodowego i osobistego. Działania te są organizowane jako część jego działalności, w celu generowania regularnych zysków. Podatnik nie jest wpisany do rejestru szkół i placówek niepublicznych. Zdaniem podatnika ma on prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT od nabytych towarów i usług wykorzystywanych na potrzeby świadczenia usług szkoleniowych, ponieważ świadczone przez niego usługi edukacyjne nie powinny być zwolnione z podatku VAT, dlatego też wystąpił o indywidualną interpretację w tym zakresie. Minister Finansów nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika. Wyrokiem z 17 października 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację. Minister wniósł kasację od tego wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny postanowił zawiesić postępowanie i skierował zapytanie do Trybunału o wydanie orzeczenia.
Z zaprezentowanego orzeczenia TSUE wynika, że:
prawo UE nie sprzeciwia się objęciu zwolnieniem od podatku od wartości dodanej usług edukacyjnych świadczonych przez podmioty niepubliczne w celach komercyjnych, sprzeciwia się natomiast zwolnieniu wszystkich usług edukacyjnych w sposób ogólny, bez uwzględnienia celów realizowanych przez podmioty niepubliczne świadczące te usługi;
podatnik nie może żądać prawa do odliczenia podatku naliczonego, jeśli w wyniku zwolnienia przewidzianego w prawie krajowym z naruszeniem dyrektywy VAT, świadczone usługi edukacyjne nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT,
podatnik może jednak powołać się na niezgodność tego zwolnienia z dyrektywą w sprawie VAT i uznać, że zwolnienie nie ma w jego przypadku zastosowania czyli uznać, że usługi edukacyjne świadczone przez podatnika mogą zostać opodatkowane VAT, co w konsekwencji uprawnia do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego.
Wspomniany wyrok jest dla podatników kontrowersyjny, bowiem w celu skorzystania z prawa do odliczenia VAT podatnik musiałby podjąć decyzję o nie stosowaniu przepisów krajowych przewidujących zwolnienie od VAT i opodatkować swoje usługi. TSUE uznał bowiem za niezgodne z dyrektywą VAT zwolnienie, które ma zastosowanie w sposób ogólny do wszystkich usług edukacyjnych, uznając jednocześnie, że tylko transakcje objęte podatkiem mogą przyznać prawo do odliczenia VAT.
W powołanym wyroku TSUE uznał, że firmy leasingowe mają prawo oddzielać usługę leasingu od usługi ubezpieczeniowej. Trybunał uznał, że usługę ubezpieczenia przedmiotu leasingu oraz usługę leasingu należy traktować jako usługi odrębne, zatem firma leasingowa ma obowiązek płacić VAT tylko od usługi leasingu, ponieważ usługa ubezpieczenia jest zwolniona z podatku. W konsekwencji leasingodawca może płacić VAT tylko od usługi leasingu, natomiast dla usługi ubezpieczenia zastosować zwolnienie od podatku.
W związku z powyższym wyrokiem Minister Finansów 26 czerwca 2013 roku wydał Interpretację ogólną nr PT3/033/1/101/AEW/13/63224, w której uznał, że usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne dla celów opodatkowania podatkiem VAT, jednak rozstrzygnięcie podejmowane w zakresie ustalenia czy dane czynności są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie – stanowią one usługi odrębne w świetle przepisów ustawy o VAT, wymaga każdorazowo szczegółowej i obiektywnej analizy stanu faktycznego konkretnej sprawy. W interpretacji tej przedstawiono następujące wyjaśnienia:
- skutki ww. wyroku TSUE w zakresie uprzedniego rozliczenia podatku należnego przez leasingodawców:
w przypadku gdy, stosownie do obowiązujących przepisów, leasingodawca wystawił fakturę korygującą w wyniku zastosowania się do tezy uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r., opodatkowując usługę ubezpieczenia leasingu tak jak usługę leasingu i wynikający z tej korekty dodatkowy ciężar podatku VAT został przerzucony na leasingobiorcę (zastosowanie metody „od stu”), leasingodawca może ponownie wystawić fakturę korygującą oraz rozliczyć tę korektę w bieżącej deklaracji podatkowej, pod warunkiem jednakże uprzedniego zwrotu leasingobiorcy części ceny odpowiadającej kwocie doliczonego mu wcześniej podatku VAT;
w przypadku gdy, stosownie do obowiązujących przepisów, leasingodawca wystawił fakturę korygującą w wyniku zastosowania się do tezy uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r., opodatkowując usługę ubezpieczenia leasingu tak jak usługę leasingu i faktura korygująca uwzględniała kwotę brutto (zastosowanie metody „w stu”), czyli cena pozostała bez zmian i tym samym leasingodawca przyjął na siebie ciężar podatku w korygowanej części, podatnik może wystawić fakturę korygującą oraz rozliczyć tę korektę w bieżącej deklaracji podatkowej;
w przypadku gdy, w wyniku zastosowania się do tezy uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r., leasingodawca przejął na siebie ciężar podatku i uiścił podatek VAT (z tytułu opodatkowania usługi ubezpieczenia leasingu tak jak usługi leasingu) i nie udokumentował tej zmiany fakturą korygującą, może skorygować podatek VAT i rozliczyć tę korektę albo w bieżącej deklaracji podatkowej, albo poprzez skorygowanie deklaracji podatkowej, w której ujął pierwotne rozliczenie;
- skutki ww. wyroku TSUE w zakresie uprzedniego rozliczenia podatku naliczonego przez leasingodawców:
w odniesieniu do rozliczenia podatku naliczonego u leasingodawców, mając na uwadze przepisy art. 90 i 91 ustawy o VAT, należy przyjąć za dopuszczalne bądź skorygowanie podatku na bieżąco bądź też poprzez odpowiednie przyporządkowanie do sprzedaży z każdego roku (np. z lat: 2008, 2009, 2010), w drodze dokonania stosownych zmian w tych odliczeniach wynikających z właściwego skorygowania współczynnika proporcji; wybór jednej z dwóch powyższych metod należy do leasingodawcy;
- skutki ww. wyroku TSUE w zakresie uprzedniego rozliczenia podatku naliczonego przez leasingobiorców:
ewentualne działania leasingobiorcy będą uzależnione od faktu otrzymania przez niego faktury korygującej wystawionej przez leasingodawcę; w przypadku otrzymania faktury korygującej, leasingobiorca jest zobowiązany do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego w bieżącej deklaracji podatkowej; jednocześnie należy podkreślić, iż podatnika obowiązują pozostałe wymogi w zakresie dokonywania odliczenia podatku.
W powołanym wyroku TSUE uznał, że obowiązujący w Polsce szczególny moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług transportowych i spedycyjnych jest niezgodny z prawem unijnym.
Z art.19 ust.13 pkt 2 lit.a i b ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 roku wynikało, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług transportowych i spedycyjnych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia od dnia wykonania tych usług. Z uwagi na powołany wyrok TSUE 8 sierpnia 2013 roku Minister Finansów wydał interpretację ogólną nr PT3/033/2/323/AEW/13/RD82408, w której wyjaśnił, iż, z uwagi na przedmiotowy wyrok, do podatnika należy wybór momentu powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu usług transportowych i spedycyjnych:
zgodnie z art.19 ust.13 pkt 2 lit.a ustawy o VAT, z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usług,
zgodnie z art.19 ust.1 ustawy o VAT, z momentem wykonania usługi (jeżeli podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury), lub
zgodnie z art.19 ust.4 ustawy z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia wykonania usługi (jeżeli w związku ze świadczoną usługą podatnik ma obowiązek wystawić fakturę).
Przepis ten od 1 stycznia 2014 roku został uchylony ustawą z dnia 7 grudnia 2012 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw.
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że art.66 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/117/WE z dnia 16 grudnia 2008 roku, należy interpretować w taki sposób, że stoi on na przeszkodzie unormowaniu prawa krajowego, zgodnie z którym podatek od wartości dodanej w odniesieniu do usług transportowych i spedycyjnych staje się wymagalny w momencie otrzymania całości lub części zapłaty, lecz nie później niż po upływie 30 dni od dnia świadczenia usługi, nawet jeżeli faktura została wystawiona wcześniej i przewiduje późniejszy termin zapłaty.
W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał, że:
zgodnie z zasadą ogólną, wyrażoną w art.63 dyrektywy 2006/112/WE, zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a podatek staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług,
art.66 dyrektywy pozwala państwom członkowskim na wprowadzenie trzech rodzajów szczególnych momentów powstania obowiązku podatkowego:
a) nie później niż z datą wystawienia faktury;
b) nie później niż w momencie otrzymania zapłaty;
c) jeżeli faktura nie została wystawiona lub została wystawiona z opóźnieniem, w określonym terminie od daty zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego.
Zdaniem Trybunału, państwa członkowskie nie mają prawa do określenia innego momentu powstania obowiązku podatkowego niż jeden z opisanych powyżej, dlatego przepis krajowy, łączący przepis art.66 lit.b dyrektywy (powstanie obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania zapłaty) z oznaczeniem okresu czasu, po upływie którego podatek staje się wymagalny, jest niezgodny z prawem unijnym.
Warto zwrócić uwagę, iż podatnicy mogą powoływać się na opisany wyrok wobec organów podatkowych, jednak organy podatkowe nie będą mogły powoływać się na niego wobec podatników. Oznacza to, że nie może być kwestionowane rozpoznawanie przez podatników obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług transportowych i spedycyjnych zgodne z polskimi przepisami (czyli z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia od dnia wykonania usług).
W powołanym wyroku TSUE uznał, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek mogą być dla celów VAT uznane za usługi związane z nieruchomościami tylko wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom przyznane jest prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.
W tym przypadku polska spółka świadczy kompleksowe usługi magazynowania towarów na rzecz przedsiębiorstw mających siedziby w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Usługi te obejmowały: przyjmowanie towarów na magazyn, umieszczanie towarów na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie tych towarów, pakowanie towarów dla klienta, wydawanie towaru, rozładunek i załadunek. Udostępnienie przestrzeni magazynowej stanowiło tylko jeden z elementów procesu logistycznego, którym zarządzał usługodawca. Minister Finansów w interpretacji indywidualnej wskazał, że usługi te podlegają VAT w Polsce, bowiem wskazane usługi związane są z nieruchomościami i w związku z tym podlegają opodatkowaniu tam, gdzie nieruchomość jest położona. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uwzględnił skargę spółki, stwierdzając, że usługi te nie są usługami związanymi z nieruchomościami. Minister Finansów wniósł od ww. wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE z pytaniami prejudycjalnymi dotyczącymi interpretacji art.47 dyrektywy.
TSUE w odpowiedzi na postawione pytania prejudycjalne stwierdził, że:
- Artykuł 47 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.
Z wyroku wynika, że aby usługa związana była z nieruchomością, konieczne jest, by przedmiotem świadczenia była sama nieruchomość. Natomiast przeważnie świadczenie usług magazynowania nie przewiduje, by usługobiorca miał swobodny wstęp do nieruchomości lub jej części, a zatem nie można uznać, by określona nieruchomość stanowiła główny element świadczenia. W związku z tym usługi takie nie mogą być uznane za związane z nieruchomością. Dla podatników świadczących usługi magazynowania oznacza to, iż należy ustalać miejsce świadczenia zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 28b ustawy o VAT. Zatem jeśli odbiorcą usługi będzie podmiot zagraniczny, wówczas to ten podmiot ma obowiązek rozliczenia podatku VAT
Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na wyrok, który nie dotyczy interpretacji polskich przepisów, ale wydawane interpretacje Ministerstwa Finansów wskazują na to, że polskie organa podatkowe również powołują się na to orzeczenie i odmawiają podatnikom prawa do odliczenia VAT w tej części wartości nabywanej od agencji marketingowej kompleksowej usługi marketingowej, która odpowiada wartości wydawanych nieodpłatnie towarów. Przed powołanym wyrokiem organa podatkowe w wydawanych interpretacjach przyznawały podatnikom prawo do odliczenia całości podatku naliczonego z faktur dokumentujących kompleksową usługę marketingową, w sytuacji, gdy wynagrodzenie zawierało również wartość towarów nieodpłatnie przekazywanych klientom. Jednak Ministerstwo Finansów wydało już kilka orzeczeń, w których odmówiło podatnikom prawa do odliczenia podatku od tej części wynagrodzenia agencji marketingowej (lub innego podmiotu prowadzącego na rzecz podatnika kompleksową akcję marketingową), która przypada na wartość towarów wydawanych nieodpłatnie beneficjentom akcji.
Agnieszka Falkowska
Starszy Komisarz Skarbowy
