0
964
Firma transportowa świadczy usługi na rzecz firmy X z siedzibą w Niemczech. Za zatankowane za granicą paliwo dokonujemy zapłaty otrzymanymi od firmy X kartami paliwowymi. Do tej pory firma X wystawiała nam fakturę za to paliwo, a my na nią faktury za usługi transportowe. Niedawno zaproponowano nam nowy sposób rozliczeń, polegający na tym, że dostawca paliwa (firma Y) będzie nam wystawiać noty obciążeniowe i pobierać z konta pieniądze, a my mamy wystawiać noty obciążeniowe za usługi. Czy taki sposób rozliczeń jest prawidłowy?
ODPOWIEDŹ
Opisany przez Państwa dotychczasowy system rozliczeń polegał na tym, że kontrahent zagraniczny X otrzymywał fakturę wystawioną przez koncern paliwowy Y za paliwo zakupione przez Państwa firmę przy użyciu kart paliwowych w danym okresie rozliczeniowym. Następnie kontrahent X fakturował sprzedaż paliwa na Państwa firmę. W rzeczywistości dostawa towaru (paliwa) odbywa się pomiędzy koncernem paliwowym Y a Państwa firmą, stąd rodzi się pytanie, czy emitent kart paliwowych (kontrahent X) postępował prawidłowo wystawiając na Państwa firmę fakturę za sprzedaż paliwa?
Okazuje się, że odpowiedź na powyższe pytanie jest dosyć skomplikowana. Naczelny Sąd Administracyjny 14 sierpnia 2012 roku wydał wyrok w tej kwestii (sygn. akt I FSK 1177/11), w którym stwierdził, że wystawca karty paliwowej świadczy jedynie usługę finansową, nie jest natomiast sprzedawcą paliwa. Oznacza to, że faktura za paliwo wystawiona przez emitenta kart jest fakturą „pustą”, która nie uprawnia nabywcy do odliczenia VAT. Z wyroku tego wynika również to, że koncerny paliwowe powinny wystawiać faktury na faktycznych nabywców paliwa, a nie na emitentów kart paliwowych.
W uzasadnieniu swojego wyroku NSA przywołał wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 6 lutego 2003 roku w sprawie C-185/01 Auto Lease Holland BV przeciw Bundesamt für Finanzen. Sprawa dotyczyła sytuacji, gdzie leasingodawca Auto Lease Holland BV z siedzibą w Holandii oferował swoim klientom możliwość zawarcia umowy zarządzania paliwem. Umowa ta umożliwiała leasingobiorcy tankowanie paliwa do leasingowanego pojazdu w imieniu i na rzecz spółki Auto Lease za pomocą specjalnej karty paliwowej. W sytuacji gdy zakupu paliwa dokonywano od niemieckich dostawców, spółka Auto Lease ubiegała się w Niemczech o zwrot VAT naliczonego z tytułu tychże transakcji.Niemieckie organa podatkowe odmówiły zwrotu podatku naliczonego, uznając, że koszty z tytułu VAT naliczonego nie były poniesione przez Auto Lease, lecz przez leasingobiorców. Sprawa znalazła swój finał w sądzie niemieckim, który to w związku z wątpliwościami interpretacyjnym zwrócił się z zapytaniem w tej sprawie do TSUE. Z orzeczenia TSUE wynika, że emitent kart paliwowych nie jest nabywcą ani sprzedawcą paliwa. Nie ma on wpływu na termin dostawy towarów, wielkość zakupów czy cenę paliwa. Z tego względu faktury od emitenta kart paliwowych nie dokumentują dostawy paliwa, co oznacza, że nabywca nie ma prawa do odliczenia wynikającego z nich podatku. Trybunał stwierdził również, że całkowity koszt dostawy paliwa ponosi leasingobiorca.
Przypuszczam, że powyższe interpretacje wpłynęły na decyzję o odstąpieniu od fakturowania sprzedaży paliwa przez kontrahenta X, który występuje w tym przypadku w charakterze emitenta kart paliwowych, na rzecz Państwa firmy. Nie wiem jednak na jakiej podstawie firma Y (dostawca paliwa) będzie obciążać Państwa notą księgową, gdyż w mojej ocenie powinna ona wystawić fakturę handlową za sprzedaż paliwa. Państwa firma mogłaby wówczas ubiegać się o zwrot VAT naliczonego wynikającego z zakupu paliwa za granicą.
Jeśli zaś chodzi o kwestię dokumentowania świadczonych przez Państwa usług transportowych, to należy je udokumentować fakturą. Wynika to z zapisów art.106 UPTiU w powiązaniu z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.
Miejsce świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika określa się zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z zapisów art.28 b UPTiU. Co do zasady jest to siedziba działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. W przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.
W Państwa przypadku usługi transportu wykonywane na rzecz kontrahenta X z Niemiec nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, a podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku od tych usług jest nabywca X z Niemiec na zasadzie reverse charge.
Należy pamiętać, że faktury dokumentujące dostawę towarów lub wykonanie usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi powinny zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”. Sprzedaż tychże usług należy wykazać w poz.11 i 12 deklaracji VAT-7 oraz w deklaracji podsumowującej VAT-UE.
Dorota Mróz
Biegły Rewident
