Rozłożenie zobowiązania podatkowego na raty

ODPOWIEDŹ

Zasady udzielania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych uregulowane zostały w art.67a oraz art.67b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa. W art.67a Ordynacji ustawodawca zawarł zapis, iż organ podatkowy na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art.67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym ma możliwość:

• odroczenia terminu płatności podatku lub rozłożenia zapłaty podatku na raty,

• odroczenia lub rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetkami określonymi w decyzji, o której mowa w art. 53a Ordynacji podatkowej,

• umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej.

Dodatkowo w art.67b ustawy Ordynacja podatkowa ustawodawca postanowił, iż organ podatkowy, na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może udzielić ulg w spłacie zobowiązań podatkowych określonych w art.67a mających następujący charakter:

• nie stanowiących pomocy publicznej,

• stanowiących pomoc de minimis w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis,

• stanowiących pomoc publiczną (w tym między innymi na szkolenia, zatrudnienie, rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, restrukturyzację, ochronę środowiska, prace badawczo- rozwojowe, regionalną).

Zatem należy zauważyć, iż powołany przepis art.67b reguluje trzy tryby udzielania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych dla przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą. Pierwszy z nich, przewidziany w art.67b §1, dotyczy trybu udzielania ulg, który nie stanowi pomocy publicznej. Ich udzielanie odbywa się wyłącznie w oparciu o przepisy prawa krajowego i ogólne przesłanki przyznawania ulg, tj „ważny interes podatnika” lub „interes publiczny”.

Drugi tryb, przewidziany w art.67b §2, odbywa się na zasadach przewidzianych przy udzielaniu tzw. pomocy de minimis, które zostały określone w Rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 roku w sprawie stosowania art.87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis. Na mocy zapisów wynikających z Rozporządzenia Komisja Europejska uznała, iż wsparcie przedsiębiorców, w określonych granicach (ograniczonych kwotowo) nie będzie spełniać przesłanek wynikających z art.107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE C 83/47 z dnia 30.03.2010r), który stanowi iż wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi. Pomoc de minimis jest zatem szczególną formą wsparcia udzielonego przez państwo przedsiębiorcom: jest to pomoc, która będąc pomocą publiczną nie powoduje naruszenia konkurencji na rynku.

Należy zauważyć, iż zapisy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowią, iż każde wsparcie udzielone przedsiębiorstwu (spełniające warunki z art.107) jest uznane za pomoc publiczną. Tak więc, zazwyczaj każde udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych (odroczenie terminu płatności podatku lub zaległości podatkowej, rozłożenie na raty podatku lub zaległości podatkowej, umorzenie zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę, opłaty prolongacyjnej) stanowi przejaw aktywności państwa tj. pomoc państwa, wobec czego stanowić będzie pomoc publiczną o charakterze pomocy de minimis, w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Zgodnie z powołanym powyżej rozporządzeniem Komisji (WE) w sprawie zastosowania art.87 i 88 Traktatu WE do pomocy de minimis podatnicy mogą ubiegać się o wsparcie w ramach następujących limitów:

• 200.000 EUR – w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budżetowych,

• 100.000 EUR - w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budżetowych – dotyczy sektora transport.

Zasady i zakres informacji, które winny być przedstawione we wniosku o udzielenie ulgi podatkowej wynikają z Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 roku w sprawie zakresu informacji przedstawionych przez podmiot ubiegający się o pomoc de minimis. W §2 ust.1 ww. rozporządzenia postanowiono, że wnioskodawca przedstawia podmiotowi udzielającemu pomocy informacje dotyczące

1) wnioskodawcy w tym:

a) imię i nazwisko albo nazwę,

b) adres miejsca zamieszkania albo adres siedziby,

c) identyfikator gminy, w której wnioskodawca ma miejsce zamieszkania albo siedzibę,

d) numer identyfikacji podatkowej (NIP),

e) formę prawną,

f) wielkość,

g) klasę działalności, w związku z którą wnioskodawca ubiega się o pomoc de minimis, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. Nr 251, poz. 1885 oraz z 2009 r. Nr 59, poz. 489),

h) datę utworzenia;

2) sytuacji ekonomicznej wnioskodawcy, w tym sprawozdania finansowe za okres 3 ostatnich lat obrotowych, sporządzane zgodnie z przepisami o rachunkowości;

3) prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z którą wnioskodawca ubiega się o pomoc de minimis;

4) pomocy otrzymanej w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, na pokrycie których ma być przeznaczona pomoc de minimis.

Dodatkowo podmiot, który ubiega się o pomoc de minimis jest zobowiązany do przedstawienia wszystkich zaświadczeń o pomocy de minimis, otrzymanej w ciągu bieżącego roku budżetowego oraz dwóch poprzedzających lat budżetowych, albo oświadczenia o wielkości pomocy de minimis otrzymanej w tym okresie lub oświadczenia o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie.

Dagmara Kamieńska