0
1265
Sankcja za naruszenie obowiązku ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej jest zgodna z prawem wspólnotowym i nie narusza przepisów Konstytucji.
Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 9 czerwca 2011 roku o sygnaturze I SA/Po 186/11.
Sytuacja podatnika
W wyniku przeprowadzonej w spółce cywilnej kontroli podatkowej w zakresie rozliczeń podatku od towarów i usług urząd skarbowy ustalił, że podatnik dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej nie dopełnił obowiązku ewidencjonowania obrotów i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej z chwilą dokonania pierwszej sprzedaży alkoholu, papierosów oraz płyt CD.
Zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług naczelnik urzędu skarbowego ustalił wobec spółki dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty podatku naliczonego wynikającego z rejestru zakupu towarów handlowych przeznaczonych do dalszej odprzedaży. Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego, argumentując, że ustalone dodatkowe zobowiązanie ma charakter środka specjalnego, o którym mowa w art. 395 Dyrektywy 2006/112. Wprowadzenie przez Polskę tego środka, zdaniem spółki, wymaga przeprowadzenia specjalnej procedury, co wydaje się wątpliwe, ponieważ sankcja w wysokości 30% podatku naliczonego jest zupełnie niewspółmierna do celu, który ma być zrealizowany. Skoro Polska nie przeprowadziła procedury niezbędnej do zastosowania środka specjalnego, to ww. przepis należy uznać za niezgodny z Dyrektywą. Spółka zwróciła ponadto uwagę, że w niektórych orzeczeniach Trybunał Sprawiedliwości postrzegał sankcje nieproporcjonalne do ciężaru naruszenia prawa jako środki zakazane.
Organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję naczelnika urzędu skarbowego, wobec czego wniesiona została skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
W uzasadnieniu wyroku WSA powołał się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 29 lipca 2010 roku, sygn. akt C-188/09, w którym stwierdzono między innymi, że przepisy, takie jak art. 111 ust.1 i 2 ustawy o VAT nie są „specjalnymi środkami stanowiącymi odstępstwo”, mającymi na celu zapobieganie przypadkom oszustw podatkowych lub unikania opodatkowania w rozumieniu art. 27 ust.1 VI Dyrektywy.
Sąd zwrócił również uwagę na to, iż instytucja dodatkowego zobowiązania podatkowego w świetle ugruntowanego już orzecznictwa jako taka nie jest sprzeczna ani z Konstytucją RP (por. np. wyrok TK z 4 września 2007 r., sygn. P 43/06, OTK-A 2007, nr 8, poz. 95), ani z prawem wspólnotowym. Obowiązek prowadzenia bowiem ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, dokumentujących rzeczywiste obroty artykułami wielce zyskownymi jak wyroby akcyzowe, byłby iluzoryczny, gdyby nie był poparty żadną sankcją finansową albo karną w przypadku podatników VAT będących osobami fizycznymi. Dlatego też nie dopatrzono się, by zastosowana przez organy podatkowe ustawowa sankcja w postaci ustalonego dodatkowego zobowiązania była nieproporcjonalna do jaskrawych zaniechań podatnika w omawianej sprawie.
Podstawa prawna: art.111 ust.2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.
