Stawka podatku przy usługach polegających na zapewnieniu pracowników do obsługi pojazdów autobusowych w transporcie pasażerskim

 Takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej o sygnaturze ITPP1/443-1028/12/TS z 6 grudnia 2012 roku.

Sytuacja podatnika

Podatnik prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. świadczenie usług, polegających na prowadzeniu pojazdów autobusowych w transporcie miejskim i podmiejskim. Usługi te świadczy jako wykonawca na podstawie zawartej umowy o świadczenie usług ze zlecającym (Spółką). Zlecający prowadzi licencjonowaną działalność przewoźnika drogowego, polegającą na wykonywaniu regularnych przewozów pasażerskich w komunikacji zbiorowej na terenie Gminy Miasta i gmin sąsiadujących, własnym taborem autobusowym. Natomiast Podatnik, jako wykonawca, zatrudnia i posiada w dyspozycji kierowców spełniających wymagania zlecającego określone m.in. w przepisach ustawy o transporcie drogowym i ustawy Prawo o ruchu drogowym. Istotą świadczonych usług na rzecz zlecającego jest prowadzenie usług transportowych, lecz wyłącznie pojazdami autobusowymi zlecającego, w terminach ściśle określonych w treści danego zlecenia. Usługi te są wykonywane w oparciu o rozkłady jazdy obowiązujące na danej linii autobusowej, taborem autobusowym zlecającego, przy pomocy kierowców, będących wyłącznie w dyspozycji pytającego.

W związku z przedstawioną sytuacją zadano pytanie :czy uprawnione jest przyjęcie, iż do powołanych usług będzie miała zastosowanie obniżona 8%, a nie podstawowa 23% stawka podatku od towarów i usług, bowiem usługi wykonywane na rzecz zamawiającego winny być kwalifikowane do usług komunikacji miejskiej, a ściślej „Transportu lądowego pasażerskiego, miejskiego i podmiejskiego”, zgodnie z poz. 155 zał. nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Odpowiedź Dyrektora Izby Skarbowej

W załączniku nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją 155 wskazano na – „Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski” (PKWiU 49.31).

Udzielając odpowiedzi organ podatkowy dokonał oceny, czy usługi będące przedmiotem wniosku mogą być uznane za usługi transportu. Wziął przy tym pod uwagę akty prawne regulujące materię prawną w przedmiocie zasad prowadzenia działalności gospodarczej w omawianym zakresie.

Jak wynika z art. 4 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, krajowy transport drogowy oznacza podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wskazano w art. 5 ust. 1 ww. ustawy podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego, zwanej dalej „licencją”.

Przedsiębiorcy udziela się licencji, z zastrzeżeniem art. 6, jeżeli spełnione są wymagania określone w ust. 3 pkt 1-5 powyższego artykułu. W pkt 5 mowa jest o posiadaniu tytułu prawnego do dysponowania pojazdem lub pojazdami samochodowymi spełniającymi wymagania techniczne określone przepisami prawa o ruchu drogowym, którymi transport drogowy ma być wykonywany.

W myśl powołanych powyżej przepisów, „transport” należy rozumieć jako podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi. Zdaniem organu, chociaż wskazana definicja ma charakter jedynie posiłkowy, stanowi ona o istocie wykonywanych czynności.

Biorąc pod uwagę ww. regulacje prawne w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego organ uznał, że w omawianym przypadku Wnioskodawca nie świadczy usług transportu pasażerskiego, miejskiego i podmiejskiego. Ze złożonego wniosku wynika bowiem, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Podatnik zatrudnia i posiada w dyspozycji wykwalifikowanych kierowców. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca zobowiązany jest „dostarczyć”, „oddelegować” zlecającemu pracowników, których zadaniem jest prowadzenie pojazdów autobusowych zlecającego w terminach określonych w zleceniu. Wnioskodawca nie posiada pojazdów samochodowych, umożliwiających wykonanie otrzymanego zlecenia. Pojazdy są własnością Spółki. Oznacza to, zdaniem organu, że Wnioskodawca nie świadczy na rzecz zlecającego usług transportowych, lecz jedynie usługi „wynajmu” kierowców do obsługi tych pojazdów samochodowych. To zlecający prowadzi licencjonowaną działalność przewoźnika drogowego, polegającą na wykonywaniu regularnych przewozów pasażerskich w komunikacji zbiorowej własnym taborem autobusowym.

W omawianej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej posłużył definicją pojęcia „oddelegować”, określoną w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa – www.sjp.pwn.pl). Wynika z niego, że przez sformułowanie „oddelegować” rozumieć należy skierować kogoś do wykonania jakiegoś zadania służbowego, zwykle poza stałym miejscem pracy, zaś „dostarczyć” oznacza sprawić, żeby się coś znalazło, żeby się ktoś znalazł w jakimś określonym miejscu, np. dostarczyć robotników na budowę.

Biorąc pod uwagę charakter tych czynności, organ podatkowy uznał je za dostarczanie (oddelegowanie) pracowników – na podstawie zawartej umowy – w celu wykonywania pracy kierowcy.

Dalej stwierdził, iż czynności, polegające na „dostarczeniu” pracowników odbiorcy usług, w opinii organu nie powinny być ogólnie traktowane jako cześć transportu pasażerskiego. Co więcej, oddzielenie faktycznego transportu pasażerskiego od świadczeń wnioskodawcy nie jest sztuczne. Ww. świadczenia mogą mieć charakter samoistny, mogą być realizowane niezależnie i traktowane rozłącznie, co nie wpływa na istotę żadnego z nich.

W rezultacie, zdaniem organu, do świadczonych przez Wnioskodawcę usług „zapewnienia” pracowników do obsługi pojazdów autobusowych w transporcie pasażerskim, miejskim i podmiejskim, nie ma zastosowania obniżona stawka podatku 8% a przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu stawką podstawową 23%, w myśl art. 41 ust. 1 ustawy.

Podstawa prawna: art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, art. 4 pkt 1, art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.