Transakcje łańcuchowe w obrocie międzynarodowym

1. Kiedy mamy do czynienia z transakcjami łańcuchowymi

Dostawy łańcuchowe to dostawy, w których uczestniczy kilka podmiotów i dotyczą one tego samego towaru. Polegają one na tym, że pierwszy podmiot wydaje towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany.

Zgodnie z art.7 ust.8 ustawy o podatku od towarów i usług (UPTiU), w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Cechą szczególną dostaw łańcuchowych jest to, że fizycznie dochodzi tylko do jednego wydania towaru i do kilku dostaw w rozumieniu prawnym. Każdy z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw ma prawo do dysponowania towarem jak właściciel. Transakcje łańcuchowe mogą mieć charakter:

• krajowy, gdzie wszystkie biorące w niej udział podmioty są zlokalizowane na terytorium jednego kraju i towar ulega przemieszczeniu tylko na terytorium kraju,

• międzynarodowy, gdzie podmioty biorące w niej udział znajdują się na terytorium dwóch lub więcej państw i towar ulega przemieszczeniu pomiędzy tymi państwami.

2. Ustalenie miejsca świadczenia dla dostaw łańcuchowych

W przypadku transakcji łańcuchowych o charakterze międzynarodowym, gdy towar ulega przemieszczeniu pomiędzy różnymi państwami, istotną kwestią staje się ustalenie, której dostawie należy przyporządkować transport towarów, gdyż ma to decydujące znaczenie z punktu widzenia ustalenia miejsca świadczenia dla każdej z dostaw w łańcuchu, a tym samym dla określenia skutków podatkowych dla podmiotów dokonujących poszczególnych dostaw w transakcji łańcuchowej. Transport towarów można przyporządkować tylko jednej transakcji w łańcuchu i taką transakcję nazywa się potocznie „ruchomą”, natomiast pozostałe transakcje mają charakter dostaw „nieruchomych”.

Jeśli chodzi o ustalenie miejsce świadczenia dla dostaw „ruchomych”, to zostało ono określone w art.22 ust.2 UPTiU, który mówi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

Natomiast dla dostaw „nieruchomych” miejsce świadczenia określa się na podstawie art.22 ust.3 UPTiU , zgodnie z którym dostawę towarów, która:

1) poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2) następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W celu prawidłowego przyporządkowania wysyłki lub transportu jednej z dokonanych dostaw należy dokonać całościowej oceny wszystkich okoliczności pozwalających na ustalenie, która dostawa spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą „ruchomą”. Po przyporządkowaniu wysyłki lub transportu jednej z dostaw, pozostałe z dostaw towarów uznaje się za dostawy „nieruchome”.

Szczególny sposób określenia miejsca świadczenia dla transakcji łańcuchowych został zapisany w art.22 ust.4 UPTiU i mówi on, że w przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

W dalszej części opracowania przedstawimy kilka przykładów dostaw łańcuchowych o charakterze międzynarodowym oraz zaprezentujemy możliwe warianty ustalenia miejsca świadczenia dla tych dostaw.

Przykład 1

Producent mebli (firma D) z Hiszpanii zamówiła specjalistyczną maszynę do obróbki drewna u dystrybutora maszyn z Norwegii (firma C). Dystrybutor z Norwegii nabywa odpowiednią maszynę u dystrybutora z Niemiec (B), który to ostatecznie przekazuje producentowi maszyn z Polski (A) zlecenie na wyprodukowanie tej maszyny i jej bezpośrednią dostawę od nabywcy z Hiszpanii. Podmioty A,B i D posługują się numerami identyfikacyjnymi VAT UE na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W wyniku powyższych zamówień mamy do czynienia z następującymi dostawami:

• dostawa 1 A (Polska) na rzecz B (Niemcy)

• dostawa 2 B (Niemcy) na rzecz C (Norwegia)

• dostawa 3 C (Norwegia) na rzecz D (Hiszpania)

Schemat I

Organizatorem transportu jest trzeci podmiot w łańcuchu, podatnik C z Norwegii. W tej sytuacji miejscem dokonania dostawy 1 i 2 jest Polska, natomiast miejscem dokonania dostawy 3 jest Hiszpania. Ponieważ transport towarów będzie przebiegał tylko przez terytorium Unii Europejskiej (nie trafią one na terytorium Norwegii), to z całą pewnością w tym łańcuchu nie wystąpi eksport towarów, natomiast tylko jedną z dostaw w łańcuchu będzie można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów( WDT)

W tym łańcuchu dostawę 2 z B do C należy uznać za dostawę „ruchomą”. Dostawa 1 z A do B oraz dostawa 3 z C do D mają charakter dostaw „nieruchomych”. Dostawa 1 została dokonana przed dostawą ruchomą, będzie więc opodatkowana w miejscu rozpoczęcia transportu, czyli w Polsce.

Dostawa 3 następuje po dostawie ruchomej, będzie więc opodatkowana w miejscu zakończenia transportu, czyli w Hiszpanii. Oznacza to, że podatnik A z Polski powinien dostawę do B opodatkować krajową stawką podatku VAT. Firma z Niemiec powinna zarejestrować się w Polsce jako podatnik VAT-UE, natomiast podmiot z Norwegii powinien zarejestrować się na VAT w Hiszpanii. Firma B rozpozna w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towaru( WDT) do podatnika C zarejestrowanego na VAT w Hiszpanii. Natomiast firma C rozpozna w Hiszpanii wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru (WNT) z Polski. Dostawa 3 z C do D ma miejsce w Hiszpanii, będzie więc opodatkowana stawką VAT obowiązującą w Hiszpanii.

Schemat II

Organizatorem transportu jest drugi podmiot w łańcuchu, firma B z Niemiec. Dostawa 1 z firmy A do B jest dostawą „ruchomą”. Pozostałe dostawy 2 i 3 mają charakter dostaw „nieruchomych” a ponieważ następują po transporcie, miejscem ich świadczenia jest Hiszpania.

Miejscem dokonania dostawy 1 jest Polska, jako kraj rozpoczęcia transportu. Dostawa z firmy A w Polsce do firmy B będzie wewnątrz wspólnotową dostawą towarów, przy czym firma B z Niemiec powinna zarejestrować się na VAT w Hiszpanii i tam rozpoznać WNT.

Dostawę 2 z B do C firma niemiecka opodatkuje stawką VAT obowiązującą w Hiszpanii. Dostawę 3 z C do D, która również ma miejsce w Hiszpanii należy opodatkować zgodnie z obowiązującymi tam przepisami. Gdyby firma C z Norwegii zarejestrowała się na VAT w Hiszpanii (co może okazać się warunkiem koniecznym), wówczas mogłaby odliczyć VAT od nabycia od firmy B, natomiast swoją dostawę do D opodatkowałaby stawką VAT obowiązującą w Hiszpanii.

Schemat III

Organizatorem transportu jest ostateczny odbiorca, podmiot D z Hiszpanii. W tej sytuacji wszystkie dostawy są dokonane w miejscu rozpoczęcia transportu, czyli w Polsce. Dostawą „ruchomą” będzie dostawa 3 z C do D.

W tej sytuacji firma C z Norwegii powinna zarejestrować się na VAT w Polsce i rozpoznać w Polsce transakcję WDT, natomiast firma D z Hiszpanii rozpozna u siebie WNT. Firma A z Polski w ramach dostawy 1 będzie miała sprzedaż opodatkowaną stawka krajową do firmy B. Firma B z Niemiec może zarejestrować się na VAT w Polsce i odliczyć VAT z tytułu nabycia od firmy A oraz dostawę 2 z B do C opodatkować w Polsce krajową stawką VAT. Może też nie rejestrować się na VAT w Polsce i wówczas swoją dostawę potraktować jako niepodlegającą opodatkowaniu(NP) w Niemczech. Wówczas to podatek od dostawy 2 rozliczy firma C zarejestrowana na VAT w Polsce na zasadzie reverse charge, zgodnie z przepisem art. 17 ust.1 pkt.5 UPTiU.

 Schemat IV

 

Organizatorem transportu jest producent maszyn z Polski. W tym wariancie dostawą ruchomą jest dostawa 1 z A do B, a miejscem jej świadczenia jest kraj rozpoczęcia transportu, pozostałe dostawy są opodatkowane w Hiszpanii. Opodatkowanie dostaw w tym łańcuchu będzie identyczne jak w schemacie 2.

Przykład 2

Polski producent (A) sprzedaje towar niemieckiemu nabywcy (B), który z kolei odsprzedaje go hinduskiej firmie (C). Towar jest transportowany lub wysyłany bezpośrednio od polskiego producenta do hinduskiego nabywcy.

W tej sytuacji dochodzi do dwóch odrębnych transakcji dostawy towaru: między firmą polską i firmą niemiecką (A i B) oraz między firmą niemiecką i firmą z Indii (B i C). Towar został wysłany przez polską firmę (A), co oznaczałoby, że realizowaną przez nią dostawę na rzecz niemieckiej firmy (B) należy uznać za dostawę „ruchomą”. Mimo tego, że nabywcą towaru jest kontrahent unijny, firma nie może uznać jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towaru (WDT) ze względu na fakt, że towar wysyłany jest (po dokonaniu odprawy celnej w Polsce) do Indii (tj. kraju trzeciego), a nie na terytorium innego kraju UE. Przedmiotową dostawę firma powinna zatem uznać za dostawę eksportową, mimo że nabywcą towaru nie jest podmiot z kraju trzeciego, tylko UE. Należy zauważyć, że w odniesieniu do uznania transakcji za eksportową przepisy o VAT nie stawiają żadnych warunków co do nabywcy towaru. Może nim być również nabywca unijny. Natomiast istotne znaczenie ma to, aby nastąpił potwierdzony przez urząd celny wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art.7 UPTiU.

W przedstawionym przykładzie warunek ten został spełniony, stąd polski podatnik ma prawo do opodatkowania tej transakcji 0 % stawką VAT, pod warunkiem posiadania potwierdzenia przez urząd celny wywozu towarów z terytorium kraju na terytorium Indii. Natomiast dostawa realizowana przez niemiecką firmę na rzecz hinduskiego nabywcy (C) będzie uznana za dostawę „nieruchomą”. Miejscem jej opodatkowania będzie terytorium kraju, w którym towary znajdują się w momencie dostawy, czyli Indie.

Podobna sytuacja została przedstawiona w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 03.01.2012, sygn. IPTPP2/443-643/11-5/KW.

Przykład 3

Polski podatnik VAT UE (B) dokonuje dostawy towaru, który zakupił od podmiotu z Rosji (A), na rzecz niemieckiego podatnika VAT UE (C). Transport tego towaru odbywa się z Rosji przez Polskę do Niemiec. Polski podatnik VAT zobowiązany jest w Polsce do rozliczenia podatku VAT z tytułu importu towarów z Rosji.

Szczególny sposób określenia miejsca świadczenia dla tego typu transakcji łańcuchowych został określony w art.22 ust.4 UPTiU i mówi on, że w przypadku, gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

Tak więc dostawę towaru na rzecz niemieckiego nabywcy (C) należy opodatkować w Polsce. Dostawa ta spełnia definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dlatego też polski dostawca (B) rozpozna u siebie WDT, natomiast dla podatnika z Niemiec będzie to WNT.

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 02.11.2011, sygn. ILPP4/443-526/11-5/EWW

W praktyce transakcje łańcuchowe mogą się wiązać z koniecznością rejestracji niektórych podmiotów uczestniczących w dostawie dla potrzeb VAT w innym państwie. W każdej sytuacji przed zawarciem transakcji łańcuchowych należy się zastanowić, który z podmiotów będzie organizował transport, co ostatecznie może zapobiec wielu kłopotom podatkowym.

Czasami określenie, który z podmiotów biorących udział w transakcji łańcuchowej organizuje transport budzi wiele wątpliwości. Powstaje pytanie: według jakich kryteriów należy ocenić, do której z dostaw powinien zostać przyporządkowany transport? Czy decydującą kwestią jest to kto zleca transport, czy też kto za niego płaci? Odpowiedź na te pytania możemy znaleźć w interpretacji indywidualnej ILPP4/443-15/11-2/ISN Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 15 marca 2011 roku. Zgodnie z powyższą interpretacją, ważne jest to, kto organizuje i zleca transport (informuje przewoźnika o zapotrzebowaniu na usługę transportową), niezależnie od sposobu rozliczania kosztów transportu. Dokładne streszczenie powyższej interpretacji prezentujemy w dziale ORZECZNICTWO INTERPRETACJE - MIEJSCE ŚWIADCZENIA

3. Wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne

Szczególny rodzaj transakcji łańcuchowych stanowią wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne (WTT). Definicję tych transakcji zawiera art.135 ust.1 pkt.2 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym przez WTT należy rozumieć transakcję spełniającą łącznie poniższe warunki:

1) trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,

2) przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

W razie braku łącznego spełnienia powołanych powyżej wymagań, dokonane dostawy muszą być opodatkowane na zasad ogólnych określonych przez art. 7 ust.8 UPTiU, czyli tak jak transakcje łańcuchowe opisane w punkcie 1 i 2 niniejszego artykułu, co oznacza, że każdy z podatników uczestniczących w obrocie dokonał transakcji i stosownie do jej zakresu obowiązany jest do właściwego opodatkowania dokonanej czynności.

4. Procedura uproszczona w ramach wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej

Kontrahenci biorący udział w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej mają możliwość zastosowania procedury uproszczonej w ramach tej transakcji. Zasady stosowania procedury uproszczonej w zakresie wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej określają przepisy art.135-138 UPTiU. Dają one możliwość ułatwienia zasad opodatkowania dostawy towarów dokonywanej pomiędzy trzema podatnikami w różnych krajach Unii Europejskiej.

Ułatwienie to prowadzi do przeniesienia opodatkowania nabycia dostarczanych towarów na ostatniego w kolejności podatnika, co z kolei skutkuje uproszczeniem zasad rozliczenia podatku dla podatnika występującego jako drugi w kolejności.

4.1. Warunki stosowania procedury uproszczonej WTT

Zgodnie z art.135 ust.1 pkt.4 UPTiU, należy stwierdzić, iż uproszczona procedura w zakresie opodatkowania WTT prowadzi do rozliczenia VAT przez ostatniego w kolejności podatnika, na rzecz którego dokonana została dostawa towarów przez podatnika występującego jako drugi w kolejności. Żeby zastosowanie takiego uproszczonego rozliczenia podatku było możliwe, muszą być spełnione łącznie poniższe wymagania:

1) dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT musi być bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT;

2) drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie może posiadać siedziby lub miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, w którym kończy się transport lub wysyłka;

3) drugi w kolejności podatnik VAT musi stosować wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka;

4) ostatni w kolejności podatnik VAT musi stosować numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka;

5) ostatni w kolejności podatnik VAT musi zostać wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Reasumując, zastosowanie procedury uproszczonej w ramach WTT prowadzi do przeniesienia obowiązku opodatkowania dokonanej dostawy towarów z drugiego podatnika VAT na rzecz podatnika występującego jako ostatni w kolejności.

4.2. Obowiązki drugiego podatnika w procedurze uproszczonej

Z przepisów art.136 UPTiU wynika, że prawo do uznania przez drugiego w kolejności polskiego podatnika VAT, że WNT zostało u niego opodatkowane, zostało uzależnione od wystawienia przez niego finalnemu nabywcy faktury, która poza wymaganą treścią ogólną zawiera również:

1) adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135–138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 141 Dyrektywy 2006/112/WE”;

2) stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;

3) numer identyfikacji podatkowej pod którym jest zidentyfikowany dla potrzeb transakcji wewnątrzunijnych, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;

4) numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.

Przykład

Firma z Polski nabyła 2 lutego 2012 r. od niemieckiego producenta towar (maszynę produkcyjną) za kwotę 50 000 zł i odsprzeda ją następnie kontrahentowi z Włoch. Towar zostanie przetransportowany przez niemieckiego dostawcę bezpośrednio do kontrahenta z Włoch, który kupił tę maszynę, 8 lutego 2012 r. za kwotę 58 000 zł.

 

Firma z Polski powinna wystawić podatnikowi z Włoch fakturę w następujący sposób:

Warszawa 08.02.2012 Data sprzedaży: 08.02.2012
FAKTURA VAT NR 12/O2/2012
VAT: FAKTURA WE UPROSZCZONA NA MOCY ART. 141 DYREKTYWY 2006/112/WE
SPRZEDAWCA FIRMA XXXX NIP: PL1111111111	NABYWCA FIRMA YYYY NIP: IT2222222222

Lp.	Nazwa towaru	Jednostka miary	Ilość	Cena netto (PLN)	Stawka VAT	Wartość netto (PLN)
1.	Maszyna produkcyjna	Szt.	1	58.000	NP	58.000

SŁOWNIE: pięćdziesiąt osiem tysięcy PLN

Podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez firmę YYYY, NIP: IT2222222222 – ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej

Polski podatnik rozpoznaje u siebie dwie odrębne transakcje:

1) WNT od niemieckiego dostawcy – od którego nie ma obowiązku rozliczenia VAT,

2) dostawę do nabywcy z Włoch, która stanowi dostawę poza terytorium kraju, niepodlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce (NP).

Polski podatnik jest zobowiązany, zgodnie z art.138 ust.1 UPTiU do prowadzenia szczególnej ewidencji na potrzeby stosowania procedury uproszczonej. Ustawodawca wskazuje, że (oprócz danych określonych w art.109 ust.3 UPTiU) należy w niej podać ustalone wynagrodzenie za dostawy w ramach procedury uproszczonej oraz nazwę i adres ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej.

Ponadto konieczne jest wykazanie informacji o dokonanych WTT w deklaracji podatkowej VAT-7 oraz informacjach podsumowujących VAT UE.

W deklaracji podatkowej VAT-7 w omawianym przykładzie należy:

1) wykazać wartość WNT od pierwszego w kolejności podatnika, bez podatku od towarów i usług. W sytuacji przedstawionej w przykładzie wartością netto będzie kwota 50 000 zł;

2) wykazać w pozycji 21 deklaracji („Dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju”) dostawę towarów na rzecz ostatniego uczestnika transakcji, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, będzie to kwota 58 000 zł;

3) zaznaczyć kwadrat 69 w części „F” deklaracji informujący o tym, że podatnik jest uczestnikiem transakcji WTT.

W informacji podsumowującej VAT-UE należy natomiast wykazać odpowiednio:

1) w części „D” dane o WNT od pierwszego uczestnika obrotu (tj. wartość 50 000 zł) oraz zaznaczyć w kolumnie „d” kwadrat, wskazując, że dotyczy ona transakcji trójstronnej;

2) w części „C” dane o WDT na rzecz ostatniego uczestnika transakcji (tj. wartość 58 000 zł), również zaznaczając kwadrat w kolumnie „d”, że dotyczy ona transakcji WTT (mimo tego, że jest to dostawa NP).

4.3. Obowiązki ostatniego podatnika w procedurze uproszczonej

WTT dokonywana na warunkach procedury uproszczonej może także skutkować sytuacją, w której polski podatnik VAT jest ostatnim w kolejności podatnikiem występującym w ramach tej transakcji. W takiej sytuacji polski podatnik będzie podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w WTT.

Zgodnie z treścią art.138 ust.1 pkt.2, ustawy o VAT podatnik ten jest obowiązany do wykazania w prowadzonej przez siebie ewidencji sprzedaży obrotu z tytułu dokonanej na jego rzecz dostawy na warunkach procedury uproszczonej oraz kwoty podatku przypadającego na tę dostawę, stanowiącej dla niego WNT. Dodatkowo prowadzona ewidencja powinna zawierać nazwę i adres drugiego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej.

Zastosowanie uproszczonej procedury WTT prowadzi do znacznego ułatwienia w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowych transakcji łańcuchowych. Uproszczenie to pozostaje neutralne dla wpływów podatkowych w stosunku do sytuacji, w której każda transakcja byłaby opodatkowywana indywidualnie i ma ono wyłącznie charakter proceduralny.

Stosując procedurę uproszczoną, należy pamiętać o konieczności spełnienia ustalonych przepisami warunków pozwalających na dokonanie opodatkowania WTT w ramach przepisów Działu XII Rozdziału 8 ustawy o VAT. Należy pamiętać, iż w razie braku spełnienia wymogów pozwalających na zastosowanie procedury uproszczonej, podatnicy zobowiązani są do odrębnego rozliczania dokonanych transakcji, jako kolejnych transakcji w łańcuchu dostaw.

Dorota Mróz

Biegły Rewident