0
1184
Przy ustalaniu wysokości marży uwzględnia się jedynie wydatki na nabycie pojazdu używanego, natomiast wydatki poniesione w związku z tą sprzedażą m.in. na remont, nie wpływają na podstawę opodatkowania tejże marży.
Takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 31 sierpnia 2012 roku nr IPPP2/443-498/12-6/KOM.
Sytuacja podatnika
Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie auto-handlu i dokonuje sprzedaży samochodów używanych na rzecz osób fizycznych prowadzących lub nieprowadzących działalność gospodarczą, nabywanych na podstawie faktury VAT marża od osoby prowadzącej działalność w Polsce, trudniącej się sprowadzaniem aut z krajów Unii Europejskiej, będącej płatnikiem VAT UE. Przy sprzedaży Wnioskodawczyni stosuje procedurę dotyczącą towarów używanych, czyli tzw. opodatkowanie marży, stosownie do art. 120 ust. 4 ustawy. Przy niektórych samochodach Wnioskodawczyni ponosi wydatki związane z remontem, zakupem części do naprawy.
W związku z powyższym Wnioskodawczyni zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem, w jaki sposób powinna prawidłowo ustalić wysokość marży, przy uwzględnieniu wydatków poniesionych w związku z tą sprzedażą, tj. kosztów remontu, zakupu części do naprawy tych samochodów opodatkowanych podatkiem VAT.
Odpowiedź Dyrektora izby Skarbowej
W myśl art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie m.in. towarów używanych nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża, stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.
Jednocześnie ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tejże ustawy nie określają w treści definicji pojęcia „kwota nabycia”. W związku z tym, należy posiłkować się definicjami zawartymi w art. 312 Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którymi poprzez:
„cenę sprzedaży" – należy rozumieć wszystkie składniki wynagrodzenia uzyskanego lub do uzyskania przez podatnika-pośrednika od nabywcy lub osoby trzeciej, włączając w to subwencje bezpośrednio związane z transakcją, podatki, cła, opłaty i należności oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizja, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik-pośrednik obciąża nabywcę, z wyłączeniem jednak kwot, o których mowa w art. 79;
„cenę nabycia" – należy rozumieć wszystkie składniki wynagrodzenia, określonego w pkt 1, uzyskanego lub do uzyskania przez dostawcę od podatnika-pośrednika.
Powyższe oznacza, że „kwota nabycia” to cena, którą nabywca płaci dostawcy towaru (sprzedającemu). Cena ta obejmuje wszystkie koszty związane bezpośrednio z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie dostawcy. Jest to równoznaczne z tym, iż te koszty są wliczone w cenę należną dostawcy. W skład „kwoty nabycia” mogą wchodzić wszelkie wydatki, ale tylko wówczas, gdy stanowią element ceny zapłaconej zbywcy. „Kwota nabycia” nie zawiera innych elementów, tj. podatków, opłat, kosztów napraw, jeżeli zostały poniesione przez nabywcę towaru, ale nie zostały zapłacone dostawcy. Tylko koszty wliczone w cenę mogą zwiększać kwoty nabycia, bowiem stanowią wówczas jej składnik. Jeśli zapłacone zostały innym podmiotom, to należy je uznać za koszty uboczne transakcji.
Podsumowując organ podatkowy uznał, iż określając podstawę opodatkowania (marżę) w związku ze stosowaniem procedury VAT marża dla dostaw towarów używanych Wnioskodawczyni winna wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług. Natomiast inne wydatki, czyli przykładowo koszty remontu samochodu, nie mogą być elementem ceny nabycia, gdyż nie stanowią należności zapłaconej przez Wnioskodawczynię dostawy samochodu, a co za tym idzie nie będą obniżały podstawy opodatkowania.
Podstawa prawna: art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, art. 312 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
