Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 1 lutego 2013 dotycząca przychodów z najmu lokalu prywatnego

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT – prowadzi działalność gospodarczą. Jednocześnie jednak oprócz przychodów z tej działalności uzyskał i uzyskuje dochody/przychody z tytułu najmu lokalu, który w żaden sposób nie jest związany z prowadzonym przedsiębiorstwem (nie jest środkiem trwałym). Najem ten związany jest zatem z lokalem wchodzącym w skład tak zwanego majątku prywatnego. Przychody z tytułu tego najmu w podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowane są w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

Wnioskodawca przychody osiągane z tytułu wspomnianego wyżej najmu lokalu prywatnego doliczał (wyłącznie z ostrożności wynikającej z różnych interpretacji organów podatkowych) do obrotu osiąganego w ramach działalności prowadzonego przedsiębiorstwa i wystawiał stosowne faktury oraz ujmował wartości czynszu w deklaracji VAT-7. Jednakże pewnego dnia podczas wizyty w urzędzie skarbowym zwrócono mu uwagę, że w takiej sytuacji nie działa on w zakresie najmu tego lokalu jako podatnik VAT i nie ma obowiązku wystawiania faktur, a wystarczający będzie zwykły rachunek dla najemcy i że niepotrzebnie w deklaracji VAT-7 wykazywał kwoty związane z przychodami z czynszu lokalu prywatnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychody osiągane przez Wnioskodawcę z najmu lokalu prywatnego w sytuacji opisanej w poz. 68, uzyskuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako podatnik VAT, czy też przychody te należy uznać za uzyskane przez niego poza tą działalnością jako przychody osoby prywatnej niebędącej w tym zakresie podatnikiem VAT, a zatem czy ma obowiązek doliczać przychody z najmu lokalu prywatnego do obrotu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajmując swój prywatny lokal, który w żaden sposób nie jest związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą nie działa on w tym zakresie jako przedsiębiorca - podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem kwoty uzyskane przez niego z tytułu czynszu najmu lokalu prywatnego nie zwiększają kwot obrotu osiągniętego przez niego w ramach działalności przedsiębiorstwa i nie ma on obowiązku wystawiania z tego tytułu faktur i uwzględniania kwot czynszu w deklaracji VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach mowa o towarach – Rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność ta została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej również ustawą K.c., regulujące kwestie najmu.

W myśl art. 659 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję dzia...