Obowiązek ewidencji za pomocą kasy fiskalnej w związku z wykonywaniem usług przewozu osób karetką z lekarzem

Odpowiedź

Spółka świadcząc usługi przewozu osób wymagających specjalnych warunków transportu w połączeniu z usługami opieki świadczonej przez lekarza musi stosować kasę z chwilą wykonania pierwszej usługi dla osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, bez względu na wysokość osiągniętego obrotu.

Uzasadnienie

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 111 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.
Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących - zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2021 roku podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2018 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.
Zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczy obrót na rzecz w/w osób w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, w kwocie 20.000 zł (§ 5 ust. 2 rozporządzenia).
Z kolei podatnicy wykonujący czynności, o których mowa w § 4 rozporządzenia już od pierwszej takiej czynności muszą prowadzić ewidencję prz zastosowaniu kasy (§ 5 ust. 7 rozporządzenia). Wśród tych czynności w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. a i lit. f ww. rozporządzenia  wymienione są usługi:

• przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia tj. pozostałego transportu lądowego pasażerskiego, miejskiego i podmiejskiego – dotyczącego wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny; transportu lądowego pasażerskiego, rozkładowego: międzymiastowego i specjalizowanego – dotyczącego wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny,
• w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów.

Transport medyczny obejmuje wszelkie usługi ratownictwa medycznego, które działają aktualnie w zakresie Państwowego Ratownictwa Medycznego (PRM). Usługi transportowe PRM są realizowane w przypadku stanu zagrożenia życia osób poszkodowanych w wypadkach lub osób w ciężkich stanach chorobowych. Do transportu chorych, którzy potrzebują natychmiastowej pomocy używa się karetek typu S lub P, posiadających bogate wyposażenie pozwalające na zapewnienie poszkodowanemu jak najszybszej pomocy. Do 1 kwietnia 2019 roku świadczenia z zakresu transportu medycznego mogły świadczyć podmioty prywatne. Wejście w życie nowego prawa spowodowało ich całkowite wycofanie z rynku ratownictwa medycznego.
Świadczonych przez Spółkę usług nie można zaliczyć do usług wymienionych w  § 4 ust. 1 pkt 2 lit. a (transport pasażerski) - zdaniem Redakcji należy odwołać się do definicji związanej z przewozem osób wymagających specjalnych warunków transportu.
Ustawodawca na gruncie ustawy o VAT oraz rozporządzeń dotyczących prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących nie zdefiniował pojęcia transportu sanitarnego, zatem zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do legalnej definicji tego pojęcia sformułowanej w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Definicja ta jest wynikiem zmian wprowadzonych artykułem 172 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, która weszła w życie z dniem 1 lipca 2011 roku.
Stosownie do zapisu art. 5 pkt 33a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - transport sanitarny oznacza przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu.
Natomiast art. 161ba  ww. ustawy określa, iż transport sanitarny wykonywany jest specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego i środki te muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane. Ten rodzaj świadczenia np. na zlecenie osoby fizycznej dotyczy np. transportu chorych pomiędzy szpitalami, na badania, czy do domów opieki. Transport chorych, których stan życia nie jest zagrożony, ale ich swobodne poruszanie się jest ograniczone, również odbywa się w ramach transportu sanitarnego. W wyniku ww. zmiany prawa, prywatne podmioty świadczące usługi transportu i ratownictwa medycznego wciąż mogą świadczyć usługi transportu sanitarnego. NFZ przy podpisywaniu kontraktów wymaga od szpitali posiadania umów z podwykonawcami na transport sanitarny w sytuacji, gdy sam szpital go nie zapewnia. Taki transport przypomina nieco “medyczną taksówkę”, jeżeli pacjent z różnych powodów nie kwalifikuje się do transportu przez szpital lub jego podwykonawcę, może wezwać prywatnie transport medyczny. 
W samej ustawie o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeniach nie znajdziemy również definicji usług w zakresie opieki medycznej. Za taką usługę należałoby przede wszystkim uznać świadczenie zdrowotne, w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej oraz art. 5 pkt 40 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, z których wynika, że świadczenie zdrowotne to działa...