Rękojmia a podatek od towarów i usług

Odpowiedź

W sytuacji w której Podatnik ustala z Hurtownikiem, że usunie wadliwą część i skutki jej montażu na jego koszt, należy uznać, że dochodzi do świadczenia usług, a czynność ta powinna zostać przez Podatnika udokumentowana poprzez wystawienie faktury z VAT jako wynagrodzenie za usługę. Podobnie należy potraktować zwrot kosztów za montaż pomiędzy Czytelnikiem a nabywcą, który również winien być udokumentowany fakturą.

Uzasadnienie

Zwrot kosztów związanych z uznaną reklamacją powinien być rzetelnie udokumentowany.

Uprawnienia kupującego w zakresie usuwania wad fizycznych zakupionego towaru mogą wynikać z:

• rękojmi (uregulowanej w art. 556–576 ustawy Kodeks cywilny (k.c.) w ramach umowy sprzedaży, 

• gwarancji będącej dodatkowym zastrzeżeniem umownym wynikającym z odrębnego dokumentu gwarancyjnego (art. 577–581 k.c.).

W dniu 25 grudnia 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta, która dokonała wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów. Ustawa ta wprowadziła zmiany w zakresie regulacji rękojmi i gwarancji sprzedaży w Kodeksie cywilnym.

Dotychczas kwestia rękojmi za wady rzeczy sprzedanej i gwarancji jakości w stosunkach umownych, gdzie po obu stronach występują bądź wyłącznie przedsiębiorcy, bądź wyłącznie osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami, uregulowana była Kodeksie cywilnym, a odpowiedzialność za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową w przypadku, gdy sprzedawcą był przedsiębiorca, a kupującym – konsument, regulowana była przez ustawę z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr z 2002 r.141, poz. 1176).

Obecnie Kodeks cywilny wprowadza co do zasady jednolitą regulację odpowiedzialności sprzedawcy za jakość rzeczy sprzedanej, opartą na koncepcji wady, czyli odpowiedzialność z tytułu rękojmi. W tym zakresie odpowiedzialność sprzedawcy oparto na regulacji dotychczas obowiązującej na podstawie Kodeksu cywilnego.

Jednak w sposób istotny zmieniona została kodeksowa definicja wady fizycznej, która uwzględnia przyjętą w dyrektywie o sprzedaży konsumenckiej konstrukcję niezgodności towaru z umową. Ponadto odpowiedzialność sprzedawcy w umowach z udziałem konsumentów wykazuje jedynie pewne odrębności w stosunku do dotychczasowej kodeksowej regulacji, wynikające z wymogów dyrektywy. Niemniej jednak, niezależnie od stron umowy sprzedaży, obowiązuje jednolita regulacja odpowiedzialności za wady rzeczy.

Pojęcie rękojmi i wady fizycznej dotyczy wszystkich rzeczy, zarówno ruchomości, jak i nieruchomości. Tym samym wprowadzono jednolitą definicję wady fizycznej dla wszystkich rzeczy, niezależnie od ich rodzaju.

Obowiązujące przepisy rozstrzygają także odpowiedzialność za nieprawidłowe zamontowanie i uruchomienie rzeczy.

Zatem, rzecz sprzedana ma wadę fizyczną także w razie nieprawidłowego jej zamontowania i uruchomienia, jeżeli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy.

Kupujący korzysta z ochrony w przypadkach:

1. jeżeli towar został nieprawidłowo zamontowany i uruchomiony przez sprzedawcę lub osobę, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność,

2. jeżeli towar został nieprawidłowo zamontowany i uruchomiony przez kupującego, działającego zgodnie z instrukcją otrzymaną przy sprzedaży.

Sprzedawca odpowiada zatem nie tylko za nieprawidłowe działania własne lub osoby, za którą ponosi odpowiedzialność, ale również za nieprawidłową t...