Co decyduje o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej

Takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 3 lipca 2012 roku nr IPPP3/443-518/12-3/SM.

Sytuacja podatnika

Spółka z siedzibą w Austrii na potrzeby działalności gospodarczej zarejestrowała się jako czynny podatnik VAT w Polsce. Działalność Spółki w Polsce polega na sprzedaży towarów produkowanych w zakładzie produkcyjnym w Austrii i przemieszczanych w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów do magazynu położonego w Polsce. W magazynie towary te poddawane są przepakowaniu, a następnie spakowany towar jest sprzedawany do odbiorców w Polsce, w krajach UE oraz poza UE. Dla potrzeb realizacji w/w sprzedaży Spółka zawarła porozumienie ze spółką powiązaną, zarejestrowaną jako podatnik VAT w Polsce, w której posiada 100 procent udziałów. Zgodnie z porozumieniem spółka powiązana świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi w zakresie magazynowania i pakowania towarów przez pracowników zatrudnionych w spółce powiązanej na sprzęcie należącym również do spółki powiązanej. Natomiast sprzedażą oraz realizacją procesów transportowo-logistycznych zajmuje się Spółka we własnym zakresie. Rejestry VAT Spółka prowadzi przy wykorzystaniu oprogramowania w swojej siedzibie w Austrii oraz na ich podstawie we własnym imieniu sporządza deklaracje i informacje wymagane przepisami polskiej ustawy o podatku od towarów i usług. Miejscem przechowywania dokumentacji podatkowej jest siedziba Spółki w Austrii.

W związku z powyższym, Spółka zwróciła się do organu podatkowego o potwierdzenie, iż posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (SMPD) na terytorium Polski.

Odpowiedź Dyrektora Izby Skarbowej

Od 1 lipca 2011 roku pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 roku ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z art.11 w.w. rozporządzenia, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego, jak również utrwalone orzecznictwo w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

W ocenie organu podatkowego pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Uwzględniając wskazane w powołanym przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Organ podatkowy stwierdził, iż w opisanym przypadku Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby jej niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. Spółka nie posiada własnych środków technicznych, ale także nie wynajmuje potrzebnych jej w tej działalności np. magazynów czy urządzeń. Sprzedaż towarów produkowanych w zakładzie w Austrii odbywa się z magazynu położonego na terytorium Polski niebędącego własnością Spółki. Spółka korzysta z tych powierzchni magazynowych na podstawie zawartego porozumienia. Ponadto organ podatkowy podkreślił, iż maszyny i wyposażenie znajdujące się w magazynie, potrzebne do wykonania określonych usług na towarze stanowią własność podmiotu powiązanego. Spółka również nie zatrudnia pracowników na terenie Polski. W wydanej interpretacji organ podatkowy uznał, iż Spółka nie posiada zatem wystarczającego „zaplecza technicznego” jak i „zaplecza osobowego” do uznania, że posiada stałe miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Podstawa prawna: art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług; art. 11 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 roku ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.