Zmiana przeznaczenia terenów niezabudowanych

Odpowiedź

Odpowiedź na to pytanie - w razie braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - zależy, w świetle aktualnego orzecznictwa, od danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków. 

Uzasadnienie

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, 
o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy o VAT). Podstawę zaś m.in. planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków (art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne 
i kartograficzne).
Wskazać należy, że w kwestii zagadnienia dotyczącego terenów budowlanych wypowiedział się NSA w wyroku składu siedmiu sędziów z 17 stycznia 2011 roku (sygn. akt I FPS 8/10). Zdaniem Sądu, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Sąd stwierdził, że dla określenia, czy w danej sytuacji mamy do czynienia z dostawą terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, decydujące znaczenie ma miejscowy plan zagospodarowania terenu. W sytuacji zaś braku planu ocena taka powinna być dokonywana na podstawie zapisów w ewidencji gruntów i budynków, o ile nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W opinii Sądu, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest aktem administracyjnym, przez który następuje określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. 
W zakresie jej przedmiotu na decyzję tą składają się zindywidualizowane uprawnienia i obowiązki skierowane do jej adresata (elementy o charakterze regulacyjnym), a także informacje dotyczące terenu wskazanego przez wnioskodawcę (elementy o charakterze informacyjnym). Jeśli jej przedmiotem jest rozstrzygnięcie o niesprzeczności z prawem zamierzenia podmiotu zainteresowanego zabudową, to decyzja ta stanowi jednocześnie o przeznaczeniu określonego w niej gruntu pod wskazaną zabudowę. Tym samym decyzja taka określa, że przedmiotowy grunt ma charakter terenu budowlanego. 
Reasumując, jeśli mamy do czynienia z terenem, który normatywnie (w formie aktu ogólnego lub szczególnego) przeznaczony został pod zabudowę, oznacza to, że ma on charakter gruntu budowlanego, a taki podlega wyłączeniu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Podobnie zdecydował WSA w Poznaniu w wyroku z 16 maja 2019 r. (sygn. akt I SA/Po 190/19) stwierdzając, że „późniejszy podział terenu na mniejsze działki nie niweczy ustalonego w decyzjach przeznaczenia terenu jako budowlanego” (szerzej zob. też wyroki NSA: z 11 października 2018 r.; sygn. akt I FSK 1396/16 i z 17 maja 2018 r.; sygn. akt I FSK 1600/16).  

EWIDENCJA W DEKLARACJACH: W VAT-7(19) sprzedaż ze stawką 23% należy wykazać w poz.19: podstawę opodatkowania i w poz.20 podatek należny.

Podstawa prawna: art. 2 pkt 33, art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne.