Rozliczanie VAT od wpłaconych zaliczek za usługę

Odpowiedź

TSUE w  wyroku z  dnia 19 grudnia 2018  roku, w  sprawie C-422/17 orzekł, że obowiązek podatkowy z  tytułu zaliczek otrzymanych przez podatnika świadczącego usługi turystyki, opodatkowanych w  procedurze szczególnej przewidzianej dla biur podróży, powstaje w  chwili otrzymania zaliczki.

Uzasadnienie

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług świadczenie usługi turystycznej podlega szczególnym rozliczeniom. Podstawą opodatkowania VAT w ramach tej usługi jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Przez marżę, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Zasady te stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek, przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z przepisów dotyczących procedury szczególnej rozliczania usługi turystycznej nie wynika moment powstania obowiązku podatkowego. Zatem należałoby stosować przepisy ogólne. W przedmiotowej sprawie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który stwierdził, że:

„Artykuły 65 i 306–310 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy biuro podróży, podlegające procedurze szczególnej przewidzianej w tych art. 306–310, pobiera zaliczkę na poczet zapłaty za usługi turystyczne, które będzie świadczyć turyście, podatek od wartości dodanej (VAT) jest wymagalny, zgodnie z owym art. 65, w chwili otrzymania wspomnianej zaliczki, pod warunkiem że w chwili tej świadczone usługi turystyczne są precyzyjnie określone.

Artykuł 308 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/45, należy interpretować w ten sposób, że marża biura podróży, a w konsekwencji podstawa opodatkowania, stanowi różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem podatku od wartości dodanej (VAT), do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży na poprzednim etapie obrotu z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty.

Jeżeli kwota zaliczki jest równa całkowitej cenie usługi turystycznej lub istotnej części tej ceny, a biuro podróży nie poniosło jeszcze żadnych faktycznych kosztów lub tylko ograniczoną część całkowitych kosztów tej konkretnej usługi, lub jeżeli faktyczne koszty konkretnej podróży poniesione przez biuro podróży nie mogą być ustalone w chwili wpłaty zaliczki, marża zysku może być ustalona na podstawie oszacowania faktycznych kosztów całkowitych, jakie biuro to ostatecznie poniesie.

W celu dokonania takiego oszacowania biuro podróży powinno uwzględnić, w stosownych przypadkach, koszty dotychczas faktycznie poniesione w momencie wpłaty zaliczki.

Dla celów obliczenia marży od całkowitej ceny podróży należy odjąć szacowane faktyczne koszty całkowite, a podstawa opodatkowania VAT podlegającego zapłacie w związku z wpłatą zaliczki jest obliczana poprzez pomnożenie kwoty tej zaliczki przez procent, jaki stanowi określona w ten sposób przewidywalna marża zysku w całkowitej cenie podróży.”

Zatem wyrok TSUE wyjaśnia sposób rozliczenia zaliczek uiszczanych na usługi turystyczne. Wobec tego, podatnicy muszą między innymi wykazać podatek należny za okres otrzymania zaliczek na poczet wykonania usług w przyszłości.

Jeżeli nie jest znana dokładnie kwota wszystkich ponoszonych kosztów związanych z konkretną usługą, powstaje kłopot z określeniem marży. Z wyroku wynika, że należy wówczas oszacować faktyczne koszty całkowite i na tej podstawie rozliczyć zaliczkę, a w momencie faktycznego rozliczenia usługi, jeżeli faktyczna kwota marży będzie inna  należy dokonać korekty.

Dodatkowo należy zauważyć, że wyrok TSUE jest potwierdzeniem stanowiska organów podatkowych. Natomiast sądy administracyjne prezentowały stanowisko przeciwne, które było korzystniejsze dla biur podróży.

Ewidencja w deklaracjACH: VAT-7(19) dostawa towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, opodatkowane stawką  23% w poz. 19 podstawa opodatkowania, w poz. 20 podatek należny.

 

Podstawa prawna: art. 19a ust. 8, art. 119 ustawy o VAT.